Generatie Z (jongvolwassenen geboren tussen 1996 en 2012) heeft vaak hoge verwachtingen waar het leven aan moet voldoen. Die verwachtingen gaan niet alleen over hoe het leven eruit zou moeten zien en wat je allemaal moet bereiken, maar ook over hoe je lijf en je relatie eruit moeten zien en wat voor droombaan je moet krijgen. Ook de groeiende druk van ouders speelt een rol; zij vinden steeds vaker dat hun kind moet uitblinken en zetten tutors en studiebegeleiders in om het in hun ogen hoogst haalbare te bereiken. Maar wanneer is goed, goed genoeg?

Prestatiedruk en psyche

Steeds meer stemmen gaan inmiddels op om een halt te roepen aan de hoge standaarden die aan jongeren en jongvolwassenen door de prestatiesamenleving worden opgelegd. Ook de politiek doet een duit in het zakje. Robbert Dijkgraaf, minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, liet er zich in de Volkskrant al over uit:  ‘Als iedereen maar de hele tijd hoger, hoger, hoger wil, geeft dat heel veel spanning en prestatiedruk, ook op die academische opleidingen. Zeker bij mensen die daar misschien helemaal niet op hun plek zijn. En het wrange vind ik dat die prestatiedruk zo is doorgeschoten dat zelfs mensen die het langs die lat het allerbeste doen, super gestrest zijn en nog steeds bezig blijven met die stap hoger.’

En staatssecretaris Maarten Van Ooijen maakte zich impopulair met de stelling dat ‘jongeren met depressies, angsten of stress niet allemaal naar de overbelaste jeugdzorg kunnen’. Als de helft van de jongeren zich eenzaam of gestrest voelt, dan is dat zeker een probleem volgens de staatssecretaris. Maar de oplossing ligt wat Van Ooijen betreft dan niet in een bezoek aan een psycholoog, maar bij de maatschappij zelf.

Geluk onder druk