In onze polikliniek zijn we aan het nadenken wat wijsheid is. We willen graag zo veel mogelijk informatie vergaren om goed onderzoek te kunnen doen. Alleen, hoe verkrijg je die gegevens als je werkt met mensen die de wereld niet goed begrijpen? Moeten we met vragenlijsten gaan werken terwijl lezen voor sommigen een probleem is en anderen vergeten dat de lijsten hen zijn toegezonden? Of gaan we ze samen invullen met onze klanten? Dan vragen we ons af of de vragen wel naar waarheid worden ingevuld. En wat is de waarde van vragenlijsten vergeleken met het afnemen van klinische interviews of iets dergelijks? We zijn er nog niet uit.

Met deze vraag nog in mijn achterhoofd stap ik binnen bij een vriendin. Tijdens het diner vertelt ze me haar dilemma. Haar broer en schoonzus hebben drie kinderen. Een van die kinderen is lang ziek geweest door een nare bacterie. Ernstige vermoeidheid was een van de klachten. Inmiddels is de bacterie bestreden, het meisje is officieel dus niet meer ziek. Maar de vermoeidheid is gebleven. Zo erg zelfs dat ze vaak niet naar school kan en thuis zit, te moe om die dag iets te doen. Omdat er medisch niets meer kon worden gevonden, heeft de arts voorgesteld dat ouders en dochter zich aanmelden bij een polikliniek voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Broer en schoonzus hebben de aanmelding gedaan, al weten ze niet zeker of het ziekenhuis wel écht alle medische oorzaken heeft uitgesloten.

Om goed onderzoek te kunnen doen, heeft de polikliniek de ouders vragenlijsten gestuurd. De broer van mijn vriendin heeft enkele vragen met zijn zus doorgenomen, mede omdat hij ze raar en onduidelijk vindt. Een van de vragen is of hij zelf wel eens last heeft van stress. Hij heeft ingevuld daar geen last van te hebben. Mijn vriendin probeert hem in te laten vullen dat hij best stressgevoelig is en sport als uitlaatklep heeft om die stress de baas te kunnen, maar broerlief blijft erbij dat hij geen last heeft van stress en vult een 0 in. Een andere vraag gaat over het wel of niet hebben van psychische problemen. Mijn vriendin kent haar broer als een sombere puber die een periode niet naar school is geweest. Als ze hem dat zegt, geeft hij aan dat hij nooit een diagnose heeft gekregen en dat hij dus geen psychische problemen heeft gekend. Mijn vriendin