Kim, een tenger meisje van zes met staartjes, komt huppelend mijn kamer binnen. Haar moeder ziet het al een tijdje niet meer zitten met Kim. Die kost haar zo veel energie dat haar andere twee kinderen eronder lijden. Haar moeder neemt plaats aan tafel en kijkt niet blij. Kim wil niet zitten. Ze loopt wat rond, maar blijft bij haar moeder in de buurt. Als ze het doosje met lichtgevende kneedgum ontdekt, gaat ze ermee aan de slag. Ondertussen geeft ze antwoord op mijn vragen. Zo leer ik dat ze op verschillende plekken heeft gewoond en al op drie scholen heeft gezeten. De tweede school was leuk. Ze woonde toen bij opa en oma, samen met mama en haar broer en zus. Nu zit ze op een school die ze niet leuk vindt. En sinds gisteren weet ze dat ze wéér naar een andere school moet, omdat ze niet luistert. Dan bedenken we samen iets anders om te doen. Tekenen lijkt prima. Kim komt naast me staan. Ze wil geen huis tekenen en zeker geen mens. Ze maakt iets wat ze zelf mooi vindt: Sponge Bob, Octo, Meneer Krabs. Ondertussen vertelt haar moeder dat Kim veel heftige ruzies heeft gezien tussen vader en moeder en dat ze daarom een tijd ergens anders hebben gewoond. Vader heeft een bezoekverbod. Kim loopt naar haar moeder en staat even tegen haar aan. Moeder vindt het fijn dat we naar Kims gedrag willen kijken, maar ze is ook boos. Want het gaat thuis echt niet meer. Kim gaat bijna elke avond pas heel laat slapen. Haar huisgenoten lijden onder het nachtelijk gedoe. Nu staat ze op de wachtlijst voor een speciale school, maar tot die tijd is ze thuis en wat moet moeder dan? We spreken af dat wij onderzoek gaan doen en dat moeder samen met haar begeleidster van de gemeente iets voor de korte termijn gaat bedenken zodat moeder meer rust heeft. Dat haar kinderen bijvoorbeeld af en toe even uit logeren gaan, lijkt haar fijn. Ook hoopt ze dat er snel een een nieuwe school komt. Kim verlaat huppelend mijn kamer, blij dat haar tekeningen op de kast mogen hangen.