Als het enigszins kan, probeer ik niet teveel energie te steken in dingen die me ergeren. Het is aanmerkelijk bevredigender iets positiefs op te bouwen dan iets negatiefs te bestrijden. Maar toen me gevraagd werd iets te schrijven voor deze rubriek over een onderwerp in de jeugdhulp dat me bezighoudt, waar ik me over opwind of een uitgesproken mening over heb, was het eerste wat bij me opkwam toch de transitie van de jeugdhulp naar de gemeentes.

We hebben in 2013 met zijn allen – ouders, professionals en bestuurders – met een ongekende eensgezindheid eindeloos gewaarschuwd voor de desastreuze gevolgen van deze stelselwijziging. Maar de politici meenden het beter te weten. Nu, vijf jaar later, hebben we meer gelijk gekregen dan ons lief is. Zelfs minister Hugo de Jonge, destijds als wethouder van Rotterdam voorstander van deze wet, heeft dat moeten erkennen. Toch wordt dat niet het onderwerp van mijn bijdrage. Het is teveel een open deur intrappen. Laten we maar hopen dat zijn plannen voor een stelselaanpassing het tij gaan keren.

Ik wil het hebben over de mogelijkheden die internet biedt. Ik bedoel dan niet behandeling via internet en de inrichting van een Persoonlijke Gezondheids Omgeving (PGO). De voordelen en de verwachte besparingen daarvan zijn veel te rooskleurig ingeschat. Nee, ik doel op informatie verspreiden, vragen beantwoorden, lotgenoten met elkaar in contact brengen via een e-community, met als centrale plek een website. Voorbeelden daarvan zijn psychosenet, proud2beme en 99 gram. Er is nog een wereld te winnen als we ervoor zorgen dat de kennis in de GGZ beter en makkelijker toegankelijk wordt.

Een voordeel van mijn strijd tegen de jeugdwet was dat ik ontdekte hoeveel mensen je kunt bereiken als je goed gebruikmaakt van de sociale media. Die ervaring wilde ik inzetten voor een betere herkenning en behandeling van de dwangstoornis en verwante aandoeningen. Op een congres in 2017 van het Nederlands Kenniscentrum Angst Dwang en Depressie (NEDKAD) zei professor Jürgen Margraf dat niet van nieuwe ontdekkingen de meeste winst te verwachten valt, maar van het toepassen en toegankelijk maken van wat we al weten. Zo krijgt in Duitsland, waar hij werkt, nog geen 5% van de mensen met een angststoornis cognitieve gedragstherapie, hoewel bekend is dat dat het meest effectief is.

Voor de dwangstoornis weten we ook dat er tussen eerste symptomen en diagnose jaren zit en nog langer voordat mensen de