Trauma laat meetbare sporen na in het lichaam. En dus moet de behandeling van trauma lichaamsgerichter, vindt psycholoog en trauma-expert Anne Marsman. ‘Een wereld zonder trauma is een illusie, maar we kunnen wél iets doen om mensen weerbaarder te maken.’
Anne Marsman is psycholoog, lichaamsgericht therapeut en initiatiefnemer van het online-platform Traumanet.nl. Bovendien is ze ervaringsdeskundige. Haar promotieonderzoek naar de langetermijnimpact van ingrijpende jeugdervaringen noemt ze dan ook vooral het resultaat van haar persoonlijke zoektocht. ‘Ik was dertien toen ik een eetstoornis en een depressie ontwikkelde. Maar welke behandeling ik ook volgde, het werd niet beter. Na jaren van cognitieve en verbale therapieën, besefte ik dat mijn lichaam, en alles wat zich daarin schuilhield, onderbelicht was geweest, maar toch zoveel te vertellen had.’
Eén van de boeken die haar op het spoor van die lichaamsgerichte aanpak brachten, was The body keeps the score van vooraanstaand trauma-expert Bessel van der Kolk. Marsman herkende zichzelf direct in het boek. ‘Het was de eerste keer dat ik een boek las waarin de link tussen trauma en het lichaam werd gelegd.
We hebben verbinding nodig om rustig te kunnen zijn
Over de impact van ingrijpende jeugdervaringen is al veel bekend, maar we weten nog niet voldoende over de onderliggende mechanismen die tot psychische aandoeningen kunnen leiden. Voor mij was dat reden om in mijn promotieonderzoek verschillende mechanismen te onderzoeken, met speciale aandacht voor de rol van het lichaam. Want trauma gaat niet alleen over wat er met iemand is gebeurd. Het gaat veel meer over wat die gebeurtenissen met iemand hebben gedaan en wat daar de gevolgen van zijn. En die gevolgen hebben vaak veel meer met je lijf te maken dan met je cognitieve herinneringen. Trauma kan zich vastzetten in je lichaam, of ervoor zorgen dat je je niet verbonden voelt met je lichaam. Ik zie het als mijn missie om dat veel meer onder de aandacht te brengen.’
Je proefschrift heeft de titel Beyond dis-ease and dis-order: exploring the long-lasting impact of childhood adversity in relation to mental health. Waarom?
‘Eén van mijn conclusies is dat wat wij als ziekte (disease) en stoornis (disorder) opvatten en behandelen, vooral een uiting en/of gevolg is van onrust (dis-ease) en wanorde (dis-order). In het derde jaar van mijn studie psychologie ging ik opnieuw in behandeling voor mijn eetstoornis. Een standaardbehandeling legt de
