Mees is een jongen van zeven jaar. Hij komt voor het eerst bij onze polikliniek. Op school komt hij niet tot werken en thuis luistert hij vaak niet goed. Mees woont bij zijn vader. Zijn moeder wilde wel voor hem zorgen, maar dat lukte haar niet voldoende.

Eerder werd Mees op school onderzocht en bleek hij een taalontwikkelingsachterstand te hebben. Tot op heden heeft Mees er geen extra hulp voor gekregen. Er waren andere dingen in zijn leven die eerst geregeld moesten worden. School en vader willen graag weten waar de problemen van Mees vandaan komen. En school vraagt zich af wat ze moeten doen om hem aan het leren te krijgen.

Mees zit naast zijn vader in de wachtkamer. Als vader meeloopt met de intaker en vraagt of Mees mee komt zegt hij stellig: “Nee!”. Vader is verlegen met de situatie. Mees verstopt zich achter een plantenbak. Het lukt de aanwezigen niet Mees naar de intakekamer te lokken.

Als regiebehandelaar mag ik meedoen met deze wat stroef beginnende intake. Vader zit al in de intakekamer, samen met mijn collega en de deur staat open. Mees staat verderop in de gang. Ik babbel wat over die gang met zijn schilderijen, over de eerste keer hier, hoe raar de meeste kinderen dat vinden, omdat ze niet weten wat er gaat gebeuren. Mees kijkt vluchtig naar de schilderijen, maar verplaatst zich niet.

Ondertussen mag ik hem vertellen over onze intakekamer die Eenhoornkamer heet. (Mijn collega’s zijn dol op kadootjes geven en hebben mijn werkkamer vol met eenhoorndingen gezet.) Ik ben heel benieuwd hoe Mees die kamer zal vinden. Mees blijkt ook nieuwsgierig. Hij loopt naar de kamer en stapt over de drempel. Vader glimlacht en Mees gaat naast hem staan. Mees kijkt rond en wijst naar de eenhoornklok, de eenhoornlamp, eenhoornknuffel en het beeldje van de eenhoorn in de vensterbank.