Er staan dranghekken bij de uitgang van het station. Overal liggen plastic bekertjes.Ondanks het lenteweer ruikt het onfris naar verschraald bier, braaksel en poep. Bij de deur van De Praktijk ligt hooi. Dan daagt er iets. Het zijn de restanten van Paasvee, het eendaagse carnaval van West-Friesland. Eerst staat het stadsplein vol levend vee en als de meeste dieren zijn verhandeld, komen er hordes mensen die zich als beesten gaan gedragen.

Rond twee uur komt Sam. Zijn ogen zien rood. Voor de grap vraag ik of hij het gezellig heeft gehad gisteren. En geheel tot mijn verbazing reageert hij met een grote grijns op zijn gezicht:

“Dat had je vast niet van zo’n grote autist verwacht als ik, maar ik was inderdaad bij Paasvee.”

Dat had ik inderdaad niet verwacht! Sam komt sinds zijn negende bij De Praktijk. Zelf maakte hij zich weinig zorgen, anderen om hem des te meer. Met zijn PDD-NOS trok hij zich vaak terug uit contacten, deed hij voor school vaak veel te weinig en kwamen zijn ouders vaak ten einde raad voor advies. Inmiddels is Sam negentien jaar en komt hij zo nu en dan. Het mag geen therapie heten, want dan heb je hulp nodig en dat heeft hij niet, vindt hij zelf. Hij noemt het liever filosofische bijeenkomsten om over het leven na te denken. Ik vind het prima en zijn ouders zijn heel blij dat hij komt.

Sam is echt naar Paasvee geweest. Waarom hij gegaan is en hoe het hem gelukt is om die stad vol uitbundige en vaak dronken mensen te overleven, wil hij best vertellen. Het past in zijn grotere plan om contact te leren maken. In de puberteit is hij steeds meer gaan begrijpen dat contact ook fijn kan zijn. Hij heeft geoefend met praten middels de computer. Via games chatte hij veel met anderen. Natuurlijk heeft zijn moeder een punt dat hij te veel achter de computer zat, maar het was wel voor het goede doel, want nu kan hij veel beter praten dan hij ooit kon.

Volgende stap was praten met mensen in reallife. Best een enge stap vond hij dat. Hij is lid geworden van een studentenclub waar gelukkig veel meer jongens zitten zoals hij.

Ze doen allemaal iets technisch en lijken veel op PDD’ers vindt hij zelf. Daar oefent hij met echte mensen. Stap verder is omgaan met mensen