Integraal werken geldt als het toverwoord om versnippering in hulpverlening tegen te gaan. Hierbij werken professionals uit verschillende disciplines en domeinen samen, zoals op het gebied van (specialistische) hulpverlening, onderwijs, sociaal domein en veiligheid en justitie. Uit internationaal onderzoek weten we dat een integrale aanpak kan leiden tot verhoogde kwaliteit van zorg en toenemende cliënttevredenheid (Baxter e.a., 2018; Cooper e.a., 2016). Om tot zo’n aanpak te komen, werd in Nederland de decentralisatie van zorg, werk en jeugdhulp ingevoerd. Zo trachtten gemeenten onder andere een aanpak op maat te organiseren in de directe leefomgeving van het gezin. De opmars van wijkteams (waaronder de jeugdteams, multidisciplinaire teams specifiek gericht op jeugd en gezin) was een van de gevolgen. Met wijkteams werken kan inderdaad leiden tot kortere lijnen tussen hulpverleners en een breder hulpverleningsaanbod dichtbij huis (Nooteboom e.a., 2020a). Maar tot grote frustratie van hulpverleners, gezinnen, gemeenten en organisaties blijven nog altijd veel problemen bestaan.

Een groep bij wie dat misschien wel het duidelijkst zichtbaar is, zijn gezinnen die kampen met meerdere complexe problemen op verschillende levensgebieden. Zij ontvangen vaak langdurige hulp en ondersteuning van een veelheid aan hulpverleners en organisaties. Hoewel het een relatief kleine groep is, zijn de problemen hardnekkig en is sprake van hoog zorggebruik (Van den Berg & De Baat, 2012). Hulp bieden aan deze gezinnen is vaak moeilijk. Dit komt enerzijds door de chroniciteit van hun problemen, en anderzijds door de crisisgevoeligheid en onvoorspelbaarheid van de problemen die elkaar ook weer beïnvloeden. Denk aan gezinnen waarbij zowel kind als ouder lijdt aan een psychische stoornis, in combinatie met problemen op het gebied van onderwijs, huisvesting en schulden. Veel van deze gezinnen hebben in eerdere hulverleningstrajecten negatieve ervaringen opgedaan. Bijvoorbeeld doordat betrokken hulpverleners elk vanuit hun eigen discipline werkten aan een deel van de hulpvragen van het gezin en goede samenwerking tussen de hulpverleners ontbrak. Hierdoor werden problemen niet in samenhang aangepakt en sloot hulp onvoldoende aan bij wat het gezin nodig had (Cooper e.a. 2016). Dit kon leiden tot doublures of juist omissies in het zorgaanbod, waardoor deze gezinnen uiteindelijk langer of intensievere hulp nodig hadden. De gang van zaken had niet alleen grote gevolgen voor het gezin en het vertrouwen in de hulpverlening, maar leidde ook vaak tot stress en