“Aan het einde van mijn studietijd liep ik stage in het Child Study Center van Yale University in het Amerikaanse New Haven, waar ze onder andere onderzoek doen naar de diagnostiek en behandeling van kinderen met autisme. Ik vond het superinteressant. In het verlengde daarvan deed ik promotieonderzoek naar autisme bij kinderen met een verstandelijke beperking. Sociale relaties zijn belangrijk voor mij persoonlijk en voor het voortbestaan van de mensheid als geheel. Het intrigeert me dat autisme gepaard gaat met beperkingen juist op sociaal-communicatief gebied. Ook is het een onderzoeksgebied dat sterk in beweging is. Het denken over autisme is enorm veranderd sinds 1943, toen het eerste artikel over autisme van Leo Kanner verscheen. De kern van wat hij beschreef bestaat nog steeds, maar daar zijn in de loop der jaren op allerlei niveaus andere gedachten over ontstaan. Tot de jaren zeventig werd autisme gezien als het gevolg van een bepaald type ouder – de harteloze moeder, ook wel de ‘ijskastmoeder’ genoemd. De toenemende aandacht voor de biologische mechanismen en de omgevingsfactoren die een rol spelen in het ontstaan van autisme veroorzaakten een tegenreactie op deze blame the parent-theorie. En in de afgelopen jaren is er veel aandacht voor de emancipatie van mensen met autisme, wat tot uitdrukking komt in het neurodiversiteitsdenken. Niet voor niets besteedt het allereerste hoofdstuk in het boek aandacht aan hoe we over autisme denken en praten en of het nu wel of niet een stoornis is. Het woord ‘stoornis’ staat voor de symptomen