Nieuwsberichten over de negatieve effecten van afzondering (separatie) in de (gesloten) jeugdzorg en residentiële kinder- en jeugdpsychiatrie hebben geleid tot een brede maatschappelijke discussie over de (on)wenselijkheid van het afzonderen van jeugdigen. Onderzoek wijst uit dat afzonderen een verergering van agressie kan veroorzaken, traumatiserend kan zijn voor zowel jeugdigen als medewerkers, en een negatief effect heeft op het therapeutisch proces. Non-Violent Resistance (NVR) is een veelbelovende en inmiddels vaak gebruikte alternatieve benadering voor het hanteren van agressief en ander onacceptabel gedrag. Hierbij wordt de focus verlegd van proberen het ‘oncontroleerbare’ kind onder controle te houden naar het veranderen van het gedrag van de volwassene. Het doel is om zo de machtsstrijd (die tot separatie leidt) te voorkomen. Centrale uitgangspunten van NVR zijn: aanwezigheid, support, de-escalatie, (her)opbouw van de relatie en verzet. Eerder onderzoek naar het gebruik van NVR in deze setting ontbrak. Door middel van een combinatie van beschrijvend onderzoek, interviews met getrainde medewerkers en het herhaaldelijk afnemen van vragenlijsten bij medewerkers en jeugdigen heb ik gekeken hoe NVR succesvol geïmplementeerd kan worden in de klinische praktijk van de (gesloten) jeugdzorg en residentiële kinder- en jeugdpsychiatrie. Wij verwachtten dat het invoeren van NVR tot een vermindering van dwang- en drangmaatregelen en een verbetering van het werkklimaat zou leiden.