Hoogsensitiviteit (HSP), daar kun je als psycholoog/therapeut niet meer omheen. De term valt regelmatig in de behandelkamer, merk ik, in de zin dat dat ouders aangeven dat hun kind hoogsensitief is. En dat dat de klachten kan verklaren. Lange tijd heb ik de middenweg gezocht door met ouders te bespreken dat we het mogelijk over hetzelfde hebben, maar dat het geen wetenschappelijk onderbouwde term is en dat we in de GGZ meer denken en spreken in DSM-classificaties. We kwamen er dan altijd wel uit en konden toch samen de vertaalslag maken naar wat het kind nodig had. Toch ging dat naarmate de tijd verstreek wel knagen en had ik behoefte daar meer over te lezen. Voor wie zich niet alleen wil verlaten op de populaire media, vlogs, zelfhulpboeken et cetera, maar liever een boek van een wetenschappelijk geschoold vakgenoot leest, kan het boek van klinisch psycholoog Elke van Hoof uitkomst bieden. Zij beschrijft de stand van zaken van het huidige wetenschappelijk onderzoek en legt uit wat HSP is, en wat niet. Hoe je het kunt herkennen en hoe je kunt omgaan met de problemen die hoogsensitieve personen soms, maar zeker niet altijd ervaren.

Verfrissend vind ik de insteek dat HSP geen aandoening of stoornis is, maar een aangeboren persoonlijkheidskenmerk. Dat wil niet zeggen dat mensen met HSP geen problemen kunnen ervaren of lijden onder de kenmerken. Het is alleen geen beperking of een excuus om je achter te verbergen. Van Hoof stelt dat ook mensen met hoogsensitiviteit geacht worden hun leven in eigen hand te nemen en te spelen met de kaarten die hen bedeeld zijn. HSP heeft ook heel wat positieve eigenschappen in zich, zoals creativiteit en prosociaal gedrag. Er zijn vele theorieën en definities rond HSP en de theorie bestaat nog niet. Overprikkeling, sensitiviteit (diepgaande verwerking van informatie) en reactiviteit (overspoeld raken door stimuli) lijken de belangrijkste centrale kenmerken. Overeenkomsten en verschillen met DSM-classificaties komen aan bod. Ik moet concluderen dat het niet klopte wat ik lange tijd tegen ouders zei: het is vaak toch niet helemaal hetzelfde, al kan er wel overlap zijn, bijvoorbeeld met ADHD en autismespectrumstoornissen.

Als het gaat om omgaan met HSP biedt het boek te weinig handvatten. Er worden verschillende hoofdstukken aan dit onderwerp gewijd, en