Stel, je ontvangt Lynn (14) en haar ouders voor het eerst in je spreekkamer en probeert je een beeld van de klachten te vormen. Je ontdekt dat Lynn bij haar geboorte, op basis van uiterlijke geslachtskenmerken, een jongen werd genoemd en ook een andere naam kreeg. Al van jongs af aan speelt Lynn het liefst met meisjes. Bij jongens vindt ze moeilijk aansluiting. Als ze zes is, vertelt Lynn haar ouders voor het eerst dat ze een meisje is en blijft dit herhalen. Haar vader benadrukt in die tijd regelmatig dat Lynn ‘een echte man is’, wat Lynn boos maakt. Op de turnclub krijgen haar ouders nogal eens vervelende vragen: is Lynn nu een jongen of een meisje? In groep 6 zegt Lynn tegen haar moeder dat ze geen jongenskleren meer voor haar hoeft te kopen. Twee jaar later krijgt Lynn voor het eerst verkering met een jongen uit haar klas. Klasgenoten schelden hen uit voor ‘homo’ en ‘mietje’. Als de puberteit begint, gaat Lynn steeds minder eten, in de hoop zo fysieke veranderingen uit te stellen. Haar ouders zijn bang dat ze een eetstoornis heeft. Op dagen dat Lynn gym heeft, is ze met moeite naar school te krijgen, wat geregeld in scheldpartijen uitmondt. Omdat de ruzies over school en eten steeds erger worden, verwijst de huisarts Lynn en haar ouders naar de jeugdhulp. Dat Lynn heeft besloten haar roepnaam in Lynn te veranderen, doet haar vader verdriet; ze was naar zijn overleden vader vernoemd. Maar hij ziet ook dat Lynn het fijner vindt zo, en dat het langzaam iets beter met haar gaat.