Bij de verslavingszorg komen regelmatig telefoontjes binnen van verontruste ouders, die hulp zoeken voor hun kind dat veel gamet. Ze benoemen dat dit ten koste gaat van huiswerk maken, van tijd doorbrengen met het gezin of gewoon lekker buitenspelen. En soms ook gaat het om gewelddadige games die kinderen spelen, en waar ouders bezorgd over zijn. Deze ouders zijn bang dat hun kind verslaafd is aan gamen en willen weten wat ze kunnen doen om het problematische gedrag te stoppen.
Ondanks de grote hulpvraag van ouders is er weinig onderzoek gedaan naar nieuwe behandelvormen van problematisch gamen. Behandeling blijft nu doorgaans steken bij Cognitieve Gedragstherapie of afspraken maken over beeldschermgebruik. Ik ben daarom heel blij met het mooie artikel van Henk Rigter in dit nummer waarin hij het onderzoek beschrijft naar een nieuwe vorm van behandeling bij problematisch gamen. Door het hele systeem onder de loep te nemen en het kind de kans te geven aan de ouders uit te leggen wat het eigenlijk aan het doen is op zijn pc of spelcomputer blijkt het onderling begrip zodanig toe te nemen dat het gedrag vaak niet langer als problematisch wordt ervaren.
Toevallig hou ik zelf ook veel van het spelen van games, soms in mijn eentje en soms met andere gamers. Nu plan ik dat wel goed: ik ga bijvoorbeeld niet vlak voor het laatste rondje met de hond nog een dungeon in of een raid doen met anderen. Want in tegenstelling tot een tv-programma dat je op pauze kunt zetten, is dat een stuk lastiger wanneer je met een groep aan het spelen bent. Je kunt immers niet iedereen laten wachten tot je terug bent van het uitlaten van de hond. Ik begrijp echter goed dat dit voor jongeren lastig is. Ze kunnen nog niet zo goed plannen en worden online enthousiast gemaakt om een groepsactiviteit te gaan doen die vaak veel langer duurt dan ze van tevoren hadden bedacht. En daarmee komen ze in problemen met de afspraken in het gezin.
Wat ik ook herken is dat gezinsleden vaak helemaal niet begrijpen wat je aan het doen bent achter de pc of spelcomputer. Games kunnen behoorlijk complex zijn en op het scherm gebeurt veel tegelijk; niet te vergelijken met een tv-programma waar je na wat uitleg snapt waarover het gaat. Bovendien wordt niet altijd gezien hoeveel kinderen opsteken van gamen. Ze trainen bijvoorbeeld hun reactievermogen en ruimtelijk inzicht, leren spelenderwijs Engels en oefenen met sociale vaardigheden door samen te werken en te communiceren met anderen. Als ze leren om dat laatste aspect ook goed in te zetten in het gezin, kan gamen een gecontroleerde hobby worden die niet problematisch hoeft te zijn, maar wel een fijne uitlaatklep en een spannende uitdaging.
