Als de twaalfjarige Lola voor het eerst de praktijk van de MDFT-therapeut binnenstapt, gaat ze tussen haar gescheiden ouders zitten. Moeder en vader maken ze zich grote zorgen over hun (adoptie)dochter. Volgens hen maakte Lola zichzelf, haar toekomst en het gezin kapot door eindeloos online te gamen.

Moeder Farah vindt dat Lola ‘trekken vertoont van een junkie’. Als ze niet tegengehouden wordt, eindigt ze volgens haar ‘in de goot’. Wat vader Mammad vooral zorgen baart, is de moeite die Lola had om relaties aan te gaan. In haar sociale vaardigheden en gedrag omschrijft hij haar als ‘een primitief dier, als een aap’. Ze wordt zelden uitgenodigd bij een vriendinnetje thuis. Hoewel ze intelligent is, doet ze het slecht op school, met kelderende rapportcijfers. Ze heeft het met diverse leraren aan de stok. Haar ouders – moeder Farah, een advocaat; en vader Mammad, een zakenman – wonen op loopafstand van elkaar. De helft van de tijd brengt Lola bij moeder door, de andere helft bij vader. Aanleiding voor het volgen van therapie was een gewelddadig incident bij moeder thuis. Farah had Lola er – niet voor de eerste keer – van beschuldigd haar creditkaart gestolen te hebben om gamebenodigdheden te kopen. Volgens Farah was Lola daarop in ‘een monster’ veranderd en had ze haar moeder in het gezicht geslagen en op de borst gestompt. Farah was bang en sloot zich op in de badkamer, waar ze Lola’s vader Mammad belde die meteen kwam om iedereen te kalmeren. De ouders besloten dat het genoeg was; ze waren hun kind aan te verliezen doordat ze werd opgeslokt door het gamen.
De therapeut (auteur P. Nielsen, red.) vraagt Lola of het zo is gegaan, of ze daarom komen praten. ‘Niet echt’, zegt Lola. ‘Als ze mij zouden vertrouwen, zou ik kunnen laten zien dat ik niet verslaafd ben; dat ik zelf in de hand heb hoe lang ik speel. Zoals het nu gaat, draaien ze continu om mij heen. Ik pak zoveel speeltijd als ik kan. Ze willen dat ik met vrienden omga, maar weten niet dat ik dit juist doe als ik aan het gamen ben. Ik heb heel veel online vrienden, mijn ouders hebben geen idee. Ze behandelen me als een vijfjarige. En als ik om twee uur ’s nachts naar de wc ga, zie ik mijn vader ook achter zijn computer zitten; waarom mag ik dat