Prof. dr. Guy Bosmans doet onderzoek naar gehechtheid en Attachment Based Family Therapy (ABFT) bij de onderzoekseenheid Gezins- en Orthopedagogiek van de KU Leuven (België). Daar geeft hij ook les over diagnostiek en interventies bij kinderen en jongeren met gedrags- en emotionele problemen.

Waar komt uw fascinatie voor gehechtheid vandaan?

“Voor ik in 2005 begon met mijn doctoraat, werkte ik als klinisch psycholoog bij het Kinderpsychiatrisch Centrum in Genk, vlak over de grens met Nederland. Onveilige gehechtheid van kinderen was een van de thema’s die bij elke casus opdook. Het grootste knelpunt bij een behandeling was wat je aan die onveilige gehechtheid moest doen. Ik haal altijd hetzelfde voorbeeld aan, omdat dit voor mij als een soort flashbulb fungeerde: in ons team discussieerden we over een kind dat een slechte relatie had met de moeder, maar goed met grootmoeder kon opschieten. Een aantal collega’s meende dat het kind bij de grootmoeder moest wonen, omdat het daar de kans zou krijgen om zich adequaat te ontwikkelen. Andere collega’s waren het daar absoluut niet mee eens: de relatie met de grootmoeder zou dan immers ook ten onder gaan aan de gedragsproblemen van het kind. En dan had het kind helemaal niemand meer. In een poging een antwoord te vinden op dit dilemma ben ik me gaan verdiepen in gehechtheidstheorie. Omdat er überhaupt nog weinig onderzoek naar dit soort vragen was gedaan, kwam ik weinig concrete handvatten tegen. Ook was er in die tijd sprake van een inherent pessimisme: onveilige gehechtheid was als het fundament van een slecht gebouwd huis. Zo’n huis staat scheef en stort op den duur geheid in. Het werd beschouwd als een onbehandelbaar probleem.”

Goedbedoelde adviezen komen vaak binnen als afwijzing

Wat is onveilige gehechtheid?

“Gehechtheid is vertrouwen in zorg. Al vanaf de geboorte ervaar je in elke stressvolle situatie of je zorg krijgt of niet. Onveilig gehechte mensen hebben er weinig vertrouwen in dat ze op anderen kunnen rekenen. Hoewel je iedereen gunt altijd bij een ander terecht te kunnen, is dat an sich niet eens zo’n groot probleem. Zolang je voldoende competenties hebt om zelf je problemen op te lossen, ben je prima in staat het hoofd boven water te houden. Je kunt het zien als een overlevingsmechanisme; zeker als iemand aan den lijve heeft ondervonden dat er niet altijd iemand is die voor ze zorgt. Het wordt pas moeilijk als de