Met ingang van dit nummer van KAP tref je de rubriek ‘Die ene cliënt’ aan. Hierin vertellen behandelaren wat zij hebben geleerd van een van hun cliënten: wat ze (toevallig) goed hebben gedaan, wat beter had gekund, wat ze voortaan anders gaan doen. In de eerste aflevering schrijft KAP-redacteur Maartje Sonsbeek over een cliënte die ze graag nog iets extra’s had willen meegeven.
Het deed me denken aan een van mijn jonge cliënten met forse angstklachten. Zij had die al op de basisschool, maar ze hadden jarenlang niet opgespeeld. Pas na een paar sessies werd duidelijk dat er een directe link was tussen haar angstklachten en het gebruik van xtc. Ze had daar nog nooit bij stilgestaan, wist niet eens dat er bijwerkingen waren van dat ‘onschuldige pilletje’. Het was voor mij een goede les om – ook bij cliënten die zich niet aanmelden voor verslavingsproblematiek – voortaan nog beter het gebruik van middelen uit te vragen. En dus ook van dat ‘onschuldige pilletje’.
Zelf las ik als jonge adolescent het boek Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo en raakte enorm onder de indruk van het rauwe verslag van een tiener, slechts enkele jaren ouder dan ik, die verslaafd werd aan drugs. Haar verhaal creëerde bij mij een diepe angst voor drugs en de overtuiging dat als je ermee begon, het je leven voorgoed zou verpesten. Een hele generatie kreeg deze boodschap destijds mee. Inmiddels is er veel veranderd in de kijk op verslavende middelen. Het nemen van een pilletje, jointje of zelfs een lijntje (vaak wordt het met een onschuldig verkleinwoord aangegeven) is onder veel tieners volkomen normaal. Je hoort zelfs het argument dat het slimmer is om op een festival een ‘pilletje’ te nemen in plaats van een biertje, want dat laatste kost 6 of 7 euro per glas terwijl een xtc-pil niet meer dan 4 euro is. Daarnaast hoef je verder niet meer te eten of te drinken, dus je krijgt veel waar voor je geld. Probeer daar maar iets tegenin te brengen, toch?
Het is dan ook niet verbazend dat uit onlangs verschenen onderzoek van stichting MIND blijkt dat het taboe op verdovende middelen flink is afgenomen. Ruim een op de vijf jongeren met mentale klachten neemt alcohol, cannabis of drugs als een vorm van zelfmedicatie, wanneer ze zich somber of angstig voelen of moeite hebben met inslapen. Helaas lijken de bijwerkingen van al
