Dat geldt ook voor de dwangstoornis (OCS). Wie wil niet graag een verklaring vinden voor die wonderlijke aandoening? Er wordt dan ook heel wat onderzoek gedaan naar het brein van mensen (ook van kinderen) met een dwangstoornis. Niet zonder succes. De hersenen van mensen met een dwangstoornis verschillen van die van mensen zonder een dwangstoornis, blijkt uit een groot aantal onderzoeken (zie bijvoorbeeld Nakao e.a., 2014). ‘Aha, dat is dus de verklaring,’ zou je nu kunnen denken: er is een fout in de hersenen. Die conclusie trekt bijvoorbeeld de Hersenstichting, die op haar website onder Oorzaak (van de dwangstoornis) schrijft: ‘Bij mensen met een dwangstoornis is de hersenactiviteit verhoogd in de voorste hersenkwabben en in dieper gelegen hersenstructuren (..).’ Ook gerespecteerde onderzoekers opperen de mogelijkheid dat verstoringen in dat circuit leiden tot obsessies en die weer tot dwanghandelingen (Pauls e.a. 2014). Een fout in de hersenen is de oorzaak van de dwangstoornis, is dan de conclusie. Toch kunnen we die conclusie niet trekken. Verschillen zeggen niets over oorzaken, en correlaties – tussen dwangsymptomen en vorm of functioneren van de hersenen – evenmin. Vreemd genoeg wordt dat in al het hersenonderzoek nooit duidelijk gezegd. Maar daar komt verandering in.