Binnen de organisatie waar ik werk, voeren we van tijd tot tijd discussies over de rol van vaktherapie. Welke plaats hebben deze behandelvormen in de behandelprogramma’s voor bijvoorbeeld jeugdigen met ADHD, autismespectrumstoornissen of angst? Meestal is vaktherapie bij deze problematiek niet de eerste keus. Door de focus op de inzet van bewezen effectieve interventies hebben vaktherapeuten misschien – ten onrechte – het idee gekregen dat hun manier van werken niet meer zo van belang is.
Het tegendeel is waar. Vaktherapie biedt een scala aan werkvormen – naast praten met de behandelaar – om problemen te lijf te gaan en vaardigheden aan te leren. In het werken met beeldend materiaal, bewegen of gebruik van dramatechnieken, staan doen, ervaren en leren voorop. Soms sluit dat gewoon beter aan bij kinderen dan alleen praten. Of wordt het praten gemakkelijker als je samen bezig bent een schilderij te maken, te sporten of muziek te maken.
Bij vaktherapie is het, net als bij therapie in de spreekkamer, ook van belang dat gebruik wordt gemaakt van technieken en methodieken die doen wat ze moeten doen. Daarom zien we dat ook de vaktherapeuten hard op zoek zijn naar wetenschappelijke onderbouwing van hun vak. Veel vaktherapeuten zijn inmiddels ook geschoold in bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie, en combineren deze kennis met hun kennis over de specifieke vorm van vaktherapie waarin zij zijn geschoold. Ook de FVB, de Federatie voor Vaktherapeutische Beroepen, timmert hard aan de weg. De vaktherapeuten beschrijven de theoretische onderbouwing van hun interventies en participeren in de ontwikkeling van zorgstandaarden. Pas geleden is een strategische onderzoeksagenda gepresenteerd en een hoogleraar aangesteld op dit vakgebied.
Animal Assisted Therapy zou je kunnen zien als een bijzondere vorm van vaktherapie. Je hoort er regelmatig over, denk maar aan de therapie met dolfijnen voor mensen met autisme. Toch is er maar weinig goed onderzoek gedaan naar de effectiviteit. Annemarie Huyghen en haar collega Mischa Heikamp schrijven in dit nummer van Kind en Adolescent Praktijk over het inzetten van paarden in de behandeling van kinderen en jongeren met ernstige psychische problemen (equitherapie wordt het ook wel genoemd). Ze kijken of ze door middel van het contact met een paard of een pony kinderen met angst, depressie of autisme kunnen helpen om meer zelfvertrouwen te krijgen en of ze deze kinderen betere manieren kunnen aanleren om met hun problemen om te gaan. De paardentherapie blijkt, zo concluderen de auteurs
