Wat als er ernstige problemen zijn in een gezin en het er voor een kind misschien niet veilig is? Hoe zorgen we dat deze kinderen toch zo 'thuis' mogelijk opgroeien? Over dit thema schrijft Nic Drion.
We beginnen bij het begin. Wat kost een ‘gewoon’ kind? Volgens het CBS (2017) is dat zeker € 80.000, van wieg tot volwassenheid. Vaak is het meer, want hoe rijker de ouders, hoe duurder het kind natuurlijk. Eigenlijk is het een koopje, nog geen €4.500 per kind per jaar. Voor dat geld, gecombineerd met karrenvrachten onbetaalde en onbetaalbare liefde en aandacht van hun ouders, krijgen de meeste kinderen een liefdevol thuis en een redelijk tot goede verzorging en opvoeding. Daardoor kunnen ze opgroeien tot zo ongeveer de gelukkigste kinderen ter wereld.
Kinderen die in de residentiële jeugdzorg opgroeien, zijn niet zo happy. Thuis was het al niet zo leuk, anders waren ze niet uit huis geplaatst. Maar gelukkig heeft de samenleving veel over voor deze kwetsbare kinderen. Volgens de Maatschappelijke Effectencalculator (2016) kost een plaatsing in een residentiële voorziening € 65.000 per jaar. Prijspeil 2016. De professionele opvoeding van de staat is dus dertien keer zo duur als de opvoeding door ouders zelf, en ongeveer vijf keer zo duur als plaatsing in een pleeggezin. Als geld gelukkig maakt, zouden deze kinderen tot de gelukkigste ter wereld moeten behoren.
Wat biedt de samenleving kinderen voor dit geld? Krijgen ze in de leefgroep de juiste basisvoorwaarden om goed op te groeien? We bieden in elk geval structuur, een dak boven het hoofd, kost en inwoning, soms intern onderwijs en verschillende vormen van vrijetijdsbesteding. We bieden een pedagogische aanpak, vormgegeven door – over de jaren heen – vele tientallen professionals (wat nou weer niet een goede voorwaarde is voor een voorspelbaar en rustig pedagogisch klimaat). We bieden methodische interventies, maar weten dat de effectiviteit daarvan sterk afhankelijk is van de individuele kwaliteit van medewerkers. En ook dat het werk in een groep vaak niet
