Doel van het onderzoek
Het doel van het onderzoek was om een overzicht te creëren van communicatiepatronen tussen ouders en hun kinderen over traumatische gebeurtenissen die kinderen of zowel kinderen als ouders hadden ervaren. Het begrijpen van communicatie hierover wordt belangrijk geacht omdat het inzicht geeft in factoren die het herstel van traumatische gebeurtenissen belemmeren of vergemakkelijken. Uit de resultaten bleek dat de meerderheid van de ouders en kinderen de gebeurtenis(sen) hebben besproken. De manier waarop ouders en kinderen communiceren varieerde afhankelijk van de leeftijd van het kind, de toon van de communicatie en de rol van kinderen bij het initiëren van het gesprek. De bevindingen over de impact van communicatie waren minder duidelijk. Ouder-kind communicatie over traumatische gebeurtenissen leek een overwegend positieve invloed te hebben op het welzijn van kinderen, hoewel dit afhing van de responsiviteit van de ouders, de waargenomen behulpzaamheid en de samenhang van het gezamenlijke verhaal.
Culturele verschillen
Eerdere onderzoeken naar communicatie tussen ouders en kinderen over trauma laten zien dat er verschil bestaat tussen verschillende culturen. Bij steekproeven met minder communicatie tussen ouders en kinderen was dat vaker het geval bij individuen en gezinnen uit niet-westerse landen. Deze onderzoeken vonden plaats in de Gazastrook (Dalgaard et al., 2019), Cambodja (Field et al., 2014), Israël (Overbeek et al., 2019), Zuid-Afrika (Williamson et al., 2017), en in Denemarken met vluchtelingen uit het Midden-Oosten (Montgomery, 2004). Daarentegen vonden onderzoeken waaruit bleek dat de meerderheid van hun steekproef over de traumatische gebeurtenis(sen) had gecommuniceerd, plaats in westerse landen zoals de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Nederland of de Scandinavische landen.
Bovendien wordt de uitdrukking van iemands innerlijke toestand en gevoelens meer aangemoedigd in westerse culturen, terwijl dit in andere culturen anders kan zijn. In oosterse culturen is het bijvoorbeeld waarschijnlijker dat individuen hun emotionele expressie aanpassen om anderen niet te beïnvloeden (Lim, 2016). In oosterse culturen wordt terughoudendheid bij het uiten van iemands innerlijke gedachten vaak gepromoot (Tsai et al., 2007). Bovendien kan het bespreken van een trauma gebeurtenis in sommige niet-westerse culturen worden gezien als een slechte aanpassing (Williamson et al., 2017), wat mogelijk verklaart waarom gezinnen uit deze niet-westerse culturen er minder snel over praten.
Patronen van communicatie over traumatische gebeurtenissen
De meeste ouders uit de onderzoeken leken hun kinderen actief aan te moedigen om te praten over de traumatische gebeurtenis(sen), maar er waren ook enkele onderzoeken waarbij ouders betrokken waren die
