Column
Je luistert wel, maar hoor je het ook?
Uit onderzoek komt al jaren naar voren dat ouders en kinderen die te maken krijgen met jeugdhulp en jeugdbescherming zich niet gehoord voelen en naar hun idee niet betrokken worden bij de beslissingen die over hen worden genomen. Ze geven aan te ervaren dat er niet met, maar óver hen wordt gepraat.
Dankbaar en positief
Als kersverse hoofdredacteur van KAP en rasechte optimist val ik met mijn neus in de boter met twee mooie artikelen in dit nummer over het belang van dankbaarheid en positiviteit.
Niet gek
Ook als je samen met je cliënt hebt ontdekt hoe het zit, kan het plotseling net weer even anders gaan.
Baat het niet, het schaadt wél
Het is een pijnlijke boodschap voor jeugdprofessionals: hun handelen kan leiden tot schade bij jongeren en gezinnen.
Op je handen zitten
Zolang jeugdbeschermers als 'regisseurs' gedwongen zijn altijd maar voorop te lopen en de leiding te nemen, zal hun handelen tot frustratie leiden. De kunst is juist om te volgen.
Controle
Ben is twaalf jaar als hij bij ons op de poli komt. Hij voelt zich al langere tijd somber en merkt dat hij zichzelf steeds minder begrijpt. Hij heeft het gevoel dat hij de grip op zichzelf is kwijtgeraakt, alsof hij geen controle meer heeft over zijn leven.
Schoollunches
Onlangs zag ik een filmpje over het Japanse (basis)onderwijs. In de lunchpauze wordt er op school - in de eigen klas en samen met de klassenleerkracht - gegeten.
Een morele plicht
Organisaties en opleidingen die geen beleid voeren met betrekking tot excellent vakbekwaam redeneren zijn verantwoordelijk voor slechte jeugdhulp. Ze hebben een morele opdracht.
Slim
Soms zie je iets over het hoofd en zijn het cliënten zelf die daarop wijzen. Zoals Eva, zestien jaar oud, op de poli vanwege stemmingsproblemen.
Uit de praktijk | Een groot verdrietig jongetje
Samen met zijn vriendin en coach zit Kees groot en stoer aan tafel. Hij wordt soms te boos en wil nu wel eens weten wat er in zijn jeugd is gebeurd.
