Dat behandelen meer is dan technieken toepassen, zien we in het artikel van Mariëlle Hoekstra en haar collega’s. Ze beschrijven het indrukwekkende verhaal van Shantali. Een meisje van zeventien dat nu woont op Bonaire en worstelt met de gevolgen van traumatische kinderjaren. En van de behandelaren die bij haar betrokken zijn en die – al worstelend met de beschikbare middelen en de beschikbare kennis – proberen passende hulp te bieden voor Shantali. Ze hebben daarbij te maken met allerlei factoren in de omgeving die het behandelen moeilijker maken. Een voorbeeld daarvan zijn de opvattingen van mensen in de directe en indirecte omgeving van Shantali over wat helpt bij psychische problemen. Haar moeder ziet meer heil in een nieuw doopritueel of een gesprek met een priester. Dit heeft een direct effect op hoe Shantili aankijkt tegen de behandeling, maar maakt het voor haar moeder ook heel moeilijk om haar dochter te ondersteunen bij de traumaverwerking en te werken aan haar eigen traumatische verleden. We zien het meisje ook ‘gevangen’ tussen de normen vanuit verschillende culturen en tussen verwachtingen van haar ouders en haar eigen wensen en verlangens. Daarbij moeten de behandelaren het doen met de beperkt beschikbare kennis en kunde op het eiland.

Hun zoektocht naar passende hulp in deze ingewikkelde context lijkt misschien voor ons in Nederland erg ver van ons bed. Maar is dat ook zo? Ik denk het niet. Het laat op een heel expliciete en misschien wat uitvergrote manier zien hoe belangrijk het is aandacht te hebben voor de bredere context waarin behandeling plaatsvindt. Ook in Nederland hebben we te maken met religieuze diversiteit, met culturele en maatschappelijke verschillen en met jongeren die opgroeien op het snijvlak van twee culturen. Ook in Nederland hebben we vaak te maken met beperkte beschikbaarheid van professionals. Een mooi en praktisch artikel over hoe evidencebased werken gaat in de praktijk: vanuit wetenschappelijke kennis, en met de mogelijkheden en voorkeuren van de cliënt, van zijn omgeving en van de betrokken professionals, de best mogelijke hulp bieden. Die hulp ligt niet altijd pasklaar op de plank, maar is vaak het resultaat van een gezamenlijke en soms moeizame zoektocht.