Met zijn moeder heeft Kees geen contact meer, zijn vader geeft vage antwoorden, en zijn broer en zus spreken Kees nauwelijks. Hij was dertig jaar geleden in zorg en heeft mijn naam onthouden. Misschien dat ik hem kan helpen?

Speurwerk in de archieven levert niets op; het dossier is ver- nietigd. Diep in de krochten van mijn geheugen koppel ik zijn naam aan een angstig jongetje van acht jaar. Als behandelteam had- den we destijds erg met hem te doen. Hij werd aangemeld omdat hij zijn moeder geen seconde uit het oog verloor. Ze vond dat niet normaal en werd er gek van; Kees moest ermee stoppen.

We leerden dat Kees niet abnor- maal was, maar zijn moeder. Ze had af en toe last van wanen en in een vlaag van verstandsverbijstering had ze hem proberen te ver- moorden. Geen wonder dat Kees haar steeds in de gaten hield. Maar veel volwassenen om Kees heen vonden dat hij overdreef; zijn moeder had toch sorry gezegd? Als behandelteam begrepen we Kees.

Kees vertelt dat na de gesprekken bij ons zijn moeder uit zijn leven verdween. Ze was het niet eens met het advies zelf hulp te zoeken en nam Kees’ broer en zus mee. Kees ging bij zijn oma wonen en zag zijn vader af en toe. Bij oma kwam hij wat tot rust, maar hij vroeg zich vaak af waarom hij niet bij zijn moeder was en zijn broer en zus wel, en wat hij fout had gedaan. Hij kreeg nooit antwoord.

Wat hij van mij wil, is begrijpen waarom hij soms te boos kan zijn. Hij is nu zelf vader en gaat door het vuur voor zijn kind. Regelmatig heeft hij aanvaringen met mensen die iets van zijn kind willen waar hij niet achterstaat. Lastig genoeg blijkt de moeder van het kind Kees’ woede aan te wakkeren door te roepen dat als hij zo agressief doet hij zijn kind nooit meer mag zien.

We bekijken samen de poster op mijn prikbord met daarop de basis- behoeften vanuit de schematherapie. Kees begrijpt dat als je tekorten hebt ervaren, je mogelijk krassen op je ziel hebt gekregen. Hij miste be- scherming, voelde zich niet erkend en gewaardeerd en mocht niet