Kim is drie als er een grote hond tegen hem opspringt. Het dier zet een poot op Kims borst. De kleine man kan geen kant op. Zijn moeder geeft de hond een schop en gilt dat de hond weg moet.
Vader pakt Kim op en zet hem op zijn nek. Inmiddels is Kim een grote knul van elf jaar. Hij heeft iets minder snapvermogen dan de meeste andere jongens van zijn leeftijd. Hij houdt zijn handen strak op zijn oren als hij honden hoort blaffen, vermijdt sowieso harde geluiden en speurt strand en bos af om bij ieder vermoeden van een hond de benen te nemen.
Zijn ouders vinden het erg naar voor hem. Hun zoon lijkt steeds angstiger te worden. Lastig genoeg is taal niet zijn beste vriend. Kim raakt snel in paniek, vindt moeilijk de passende woorden om uit te leggen wat hij bedoelt. En als hij al iets zegt, begrijpen anderen hem vaak niet. Kim woont met zijn ouders dicht bij het strand waar veel honden komen.
Kims ouders hebben gehoord dat EMDR misschien kan helpen. Ze komen naar onze polikliniek. Omdat Kim nog geen woorden had toen hij de nare confrontatie had met de hond gaan we aan de slag met EMDR zoals beschreven bij preverbaal trauma. Kims moeder begint met het maken van een verhaal. Ze vertelt Kim wel vaker dingen die in zijn leven gebeurd zijn in verhaalvorm. Zo lijkt hij het beter te snappen. Ze maakt het verhaal van kleine Kim en de stoute hond. Ze gebruikt woorden die Kim begrijpt en maakt er sprekende tekeningen bij. Moeder en ik spreken elkaar een paar keer alleen. We schaven wat aan de tekst en moeder leert haar eigen gevoelens temmen rond het gebeuren. Ze weet weer hoe boos en verdrietig ze was. Boos op de hondenbaas en verdrietig dat haar zoon dit moest meemaken. Ze is verbaasd dat ze er nog zo emotioneel van wordt.
Op de dag van de EMDR-behandeling komen Kim en zijn moeder samen. Moeder leest Kim het verhaal voor en ik tap op Kim zijn handen. Als het verhaal klaar is wil Kim het nog eens horen en nog eens. De vierde keer spelen we met allemaal plastic hondjes het verhaal na. Baby Kim en papa en mama worden Playmobielpoppetjes. De grote stoute hond krijgt van mama een rotschop. Moeder en ik zijn de stemmen van de honden. Ze zijn boos op de stoute hond. Ze zeggen dat je geen kinderen moet omgooien. De stoute hond zegt ‘sorry’. Hij wilde met kleine Kim spelen. Grote Kim speelt en speelt. Hij pakt een van de plastic honden en loopt ermee over
