Toen corona het openbare leven behoorlijk begon te bepalen, was dat bij ons thuis niet anders. We werkten zoveel mogelijk thuis, staakten onze hobby’s en activiteiten buiten de deur en aangezien de scholen dicht- gingen, moesten wij als ouders toezien op de leervorderingen van onze twee zoons, beiden zestien jaar. Ze zijn, om het mild uit te drukken, geen fan van school. De lessen zijn saai, klagen ze, huiswerk maken is vervelend en docenten zijn zo ongeveer de oninteressantste wezens op aarde.
Toen hun dagelijkse schoolactiviteiten wegvielen, moest er zelf gestudeerd worden. Ik had er een hard hoofd in, ik geef het eerlijk toe. Gezeur over school en huiswerk maken is op reguliere schooldagen schering en inslag en bovendien, erg goed stonden ze er niet voor. Maar wat schetste mijn verbazing? De heren schoven plichtsgetrouw iedere ochtend tegen tienen achter hun boeken en werkten tot een uur of twee ’s middags. Dit tijdsvenster had ik ze weliswaar ‘opgelegd’, maar toch… Ze voegden zich zonder morren. Blij dat ze verlost waren van de saaie schooldagen ontstond kennelijk ineens energie voor leren.
Toen ik ze vroeg of ze school misten, was hun antwoord duidelijk: ‘Geen minuut!’ Het stemde me vrolijk, maar ook tot nadenken. Want wat maakt dat ze de regulieren lessen altijd zo oninteressant vinden? Ligt het aan hen (in het geval van mijn beide zonen zou dat heel goed kunnen), of zijn de docenten toch niet goed in staat hun leerlingen te interesseren en te motiveren (de ene docent is tenslotte de andere niet)? Vragen waarop de antwoorden niet gemakkelijk te geven zijn. De waarheid zit ‘m waarschijnlijk in een complex samenspel van vele factoren: de docent (met zijn bagage), de klas en de leerling (met ieder zijn eigen achtergrond) zijn daar voorbeelden van.
In dit nummer van KAP schrijven Carla Geveke en haar collega’s over het interessante project ‘Curious Minds’. Ze onderzoeken op minutieuze wijze interacties tussen leerlingen met autisme en leerkrachten op zoek naar succesvolle interactiemomenten. Bij leerlingen met autisme is het immers nog lastiger dan bij leerlingen zonder autisme om hen te stimuleren tot leren en hun talenten te ontwikkelen. De interactie met de leerkracht is hierin het vehikel, maar ook de achilleshiel. De kans dat deze interactie verstoord raakt, is groter en tegelijk is een succesvolle interactie voor deze kinderen hard nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen. Heel belangrijk dus dit onderzoek. De onderzoekers vonden, met behulp van video-analyses, mooie voorbeelden van succesvolle interactie die andere leerkrachten kunnen helpen zich bewust te worden van hun eigen handelen en hun interacties aan te passen.
