Twee zussen van elf en veertien lopen door Disneyland Parijs. Het bezoek aan dit park is een cadeau van hun alleenstaande moeder. Zelf zou zij dit nooit kunnen betalen, maar een wedstrijd van de lokale supermarkt ‘wie maakt de mooiste kijkdoos?’ met een bezoek aan het Franse pretpark als hoofdprijs, was haar behulpzaam. Door de doos van de veertienjarige Nico in te sturen onder de naam van de elfjarige Kine, lukt het de prijs te winnen. Moeder heeft een voor haar dochters onbekende vriend gecharterd ze naar Parijs te rijden. Wanneer ze het park hebben bereikt, verrast zij vriend en dochters met de mededeling dat zij niet naar binnen hoeft, maar liever naar de begraafplaats gaat waar de zanger van The Doors, Jim Morrison, begraven ligt. Haar dochters kunnen zich vast zelf vermaken, denkt ze, en daarna met haar pasje naar het hotel gaan. De elfjarige Kine vertelt: “We passeren ballonverkopers, laten ons door een attractie rijden waar volwassenen uitbundig It’s a small world after all meezingen, bekijken in de winkels de spullen die we niet kunnen betalen en lopen achter moeders van anderen aan: moeders die hun kinderen naar voren duwen, moeders die bezorgd kijken, moeders die brood en pakjes sap uitdelen.”
Moeders van anderen is het verhaal van twee zussen, die door Mirthe van Doornik op verschillende leeftijden afwisselend aan het woord worden gelaten over een periode van zeventien jaar. Hun moeder is niet als anderen. Wanneer zij zich aan nieuwe buren voorstelt, zegt ze: “I am Nora, I am a bohemien. I don’t want to be a part of this system.” Kine vertelt: “Mama betaalt alleen hoeveel ze zelf redelijk vindt. Ze weegt drie appels in de supermarket en stopt er daarna nog drie appels bij. Uit de kledingbak naast onze flat haalt ze truien die anders naar Afrika worden gestuurd: een grote wollen trui waar Nico astmatisch van wordt, een lange gele trui waar ik nog tien jaar in kan groeien.”
Kine is als elfjarige zelfredzamer dan je een meisje van die leeftijd zou gunnen. “De twee kleine sleutels zijn van mijn fiets, de zilveren sleutel is van papa’s huis, de groene sleutel van de flat. Als we binnenkomen klinkt er zigeunermuziek. In geluid zit altijd een voorspelling. Ik kan mijn ogen dichtdoen en door de muziek toch al weten dat mama wijn heeft gedronken. (…) Mama zit met haar blote
