Lea heeft sinds de geboorte van haar zoon 3 jaar geleden last van angst- en dwangklachten. Haar zoon is na een lange periode niet erkend te worden gediagnosticeerd met een zeldzame ziekte. Er is geen duidelijke oorzaak gevonden, waardoor Lea bang is dat het komt door een fout die zij heeft gemaakt tijdens de zwangerschap. Tijdens de tweede zwangerschap van haar nu acht maanden oude dochter, zijn de dwangklachten toegenomen. Zo was zij bang voor allerlei bacteriën waardoor zij dwangmatig alles bleef wassen, haar zoon mocht haar baby dochter niet aanraken. Het liefst mocht alleen zij zelf haar dochter aanraken nadat zij haar handen had gewassen; ze vond het ook heel moeilijk om zelf haar eigen zoon aan te raken en heeft hem een periode minder vastgehouden. Daar voelt zij zich enorm schuldig over. Haar man moest zijn shirt verschonen en handen wassen voordat hij de baby mocht aanraken. Lea vertelt dat de situatie onhoudbaar werd. Zij is na een CGT traject uiteindelijk opgenomen en heeft tijdelijk medicatie gebruikt. Zij geeft aan dat de dwanghandelingen nu niet meer overheersend zijn, maar zij is nog wel bang. Lea maakt zich zorgen over de hechting met haar beide kinderen. Ze geeft aan het moederschap overweldigend te vinden en zich onzeker te voelen of ze het goed genoeg doet. Ze voelt zich niet een goede moeder en voelt zich vaak schuldig tegenover haar kinderen.

Geen ruimte voor emoties

In haar jeugd is er weinig ruimte geweest voor emoties. Haar moeder is gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis, had regelmatig last van depressies en is meerdere malen opgenomen geweest. Haar moeder was erg angstig en afhankelijke van haar vader. Lea had altijd het gevoel dat ze haar niet te veel kon belasten en voelde zich vaak verantwoordelijk voor haar moeder. Vader werkte fulltime, was erg streng en emotioneel niet beschikbaar. Er was weinig ruimte voor Lea, zij heeft zich vooral aangepast en deed haar best op school. Veel werd achter gesloten deuren gehouden en schone schijn gespeeld vertelt Lea. Er werd veel gebagatelliseerd of niet over gepraat. Zij kreeg voortdurend de boodschap: niet aanstellen, gewoon doorgaan, gaat wel weer over. Cliënte vertelt dat er vroeger niet werd geknuffeld of dat zij nooit heeft gehoord dat haar ouders van haar hielden. Cliënte heeft nu vaak het gevoel dat ze anderen niet tot last mag zijn. Zij is erg perfectionistisch in situaties