Reflectie en goed onderzoek zijn onmisbaar om de zorg voor jongeren te verbeteren, vooral gezien de regelmatig forse complexiteit van hun problematiek. In Nederland valt op dit gebied nog veel winst te behalen.
Helmi was duidelijk in haar doodswens, de deur naar behandeling leek dicht. Totdat ze zelf op de stoel van de behandelaar mocht zitten.
Film • Inside Out 2 | Boek • Iedereen kan het verschil maken | Expositie • Slaap! | Streaming • Tbs: aan de andere kant | Boek • Generatie angststoornis, wat sociale media met onze kinderen doen | Boek • Mentaliseren in de psychotherapie
Er was eens een koning die zich grote zorgen maakte: steeds meer kinderen in zijn land hadden hulp nodig! Hij vroeg zijn onderdanen om raad.
Marc Noom pleit ervoor behandelingsrelevante gegevens meer en beter vast te leggen. Zo kunnen ze worden benut voor bewezen effectieve zorg aan jongeren in de forensische jeugdzorg.
Gefragmenteerde zorg is een symptoom van een zorgsysteem dat complexiteit niet kan managen. De oplossing ligt in het systemisch en integraal benaderen van problemen. Professionals houden hun eigen focus, zonder het geheel uit het oog te verliezen.
Met als doel het veerkrachtig functioneren van gezinnen te versterken, valideert iHub een instrument waarmee dit al bij de intake in kaart kan worden gebracht. Zo komt bovendien in beeld welke factoren verder aan de gezinsveerkracht kunnen bijdragen.
Het veranderen van een mindset, houding en gedrag is een grillig proces dat voor iedereen anders verloopt, lang duurt en momenten van terugval kent. Laten we daarbij gebruikmaken van wat we weten.
Kinderen die opgroeien met een ouder met de hersenziekte Huntington voelen zich vaak eenzaam, onbegrepen en ongezien. Hoe stemmen professionals beter af op de behoeften van deze kinderen? Kennis over de ziekte én een vertrouwensband met zowel ouders als kind zijn noodzakelijk.
Verplichte zorg bij ernstige anorexia nervosa (AN) kent beperkingen en onbedoelde nadelige effecten. Ook zijn er ethische dilemma's. Het alternatief is een behandelbeleid gericht op autonomie-bevordering. Dat biedt perspectief, blijkt uit deze drie casussen.
Bij een groep meisjes met veel traumatische ervaringen en complexe problematiek lukt het niet de zorg te bieden die ze verdienen. Hoe bieden we deze meisjes veiligheid en bescherming zonder ze op te sluiten? En welke vroege signalen zijn er dat het misgaat?
