Yara was een vriendelijke, sportieve, maar teruggetrokken jongedame die het leven somber inzag en het regelmatig helemaal niet meer zag zitten. Bij de kennismaking liep ze achter me aan. Het leek wel alsof deze toch best lange dame probeerde zich achter mij te verschuilen. Ze maakte zich klein, alsof ze het liefst in de omgeving op wilde gaan en vooral niet gezien wilde worden.

Alleen al door de spanning van de kennismaking verstijfde ze. Yara leek nog net ‘ja’ of ‘nee’ te kunnen zeggen. Om de spanning te verlagen, besloot ik snel in beweging te komen. Yara bleek geen woorden te hebben om haar grenzen aan te geven. Eigenlijk wist ze niet eens waar die grenzen lagen, waardoor anderen en zijzelf er constant overheen gingen. Dit veroorzaakte zoveel stress dat ze niet meer wist hoe ze haar leven op orde moest krijgen en ze zich de hele tijd somber voelde.

Sessie na sessie gingen we aan de slag met ervaren, leren voelen, gevoel toelaten en vandaaruit leren handelen. Keer op keer ging ik naast haar staan. We verkenden, erkenden en herkenden wat voor verandering zou kunnen zorgen. Het ging Yara niet makkelijk af, iedere keer bracht het spanning met zich mee, het voelen zelf, leren wat deze gevoelens betekenden en wat ze ermee kon. Leren ‘nee’ zeggen was een grote uitdaging. Maar elke keer ging ze er weer voor. Er ontstonden succeserervaringen en het voelen en ‘nee’ zeggen gingen haar steeds natuurlijker af. Yara leerde voelen waar haar grenzen lagen en ze te verwoorden. Ze merkte hoeveel vrijheid hierdoor ontstond. Hoeveel ruimte er kwam voor zichzelf, en om dingen te doen die zij leuk vond. Langzaam kroop ze uit haar schulp.

Het evaluatiemoment brak aan, en Yara kwam stralend binnen. Ze was naar een festival geweest en was trots: ze had zich oprecht gelukkig gevoeld. Dat had ze in lange tijd niet ervaren. Het was voor haar het kantelpunt.

Ze vertelde veel te hebben geleerd van de PMT. Ze had de waarde van het voelen ervaren, geleerd hoe ze moet voelen en geleerd dat ze naar haar gevoel mag luisteren. Eén van de belangrijkste dingen was dat ze het hele traject het gevoel had gehad dat ze het niet alleen aan hoefde te gaan, maar dat we dit samen deden.

Yara heeft mij nogmaals doen beseffen hoe belangrijk het is dat wij als hulpverleners iemand steunen in een traject, zonder het over te nemen. Hoe waardevol het is om naast iemand te gaan staan en samen de moeilijkheden aan te gaan. Zo leren zij niet alleen van ons, maar wij ook van hen.