Documentaire • Sur l’Adamant • via picl.nl
Wie is nu de patiënt en wie de behandelaar? In de Franse documentaire Sur l’Adamant (bekroond met de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn) is dat niet steeds meteen duidelijk. We volgen psychiatrische patiënten die op het schip De Adamant, aan de kade van de Seine in hartje Parijs, dagbesteding vinden, en hun behandelend team. Resultaat is een invoelend portret van zowel de vaste bezoekers als de medewerkers. Ze zingen sam
en, koken, tekenen, praten over voetbal. Regisseur Nicolas Philibert (bekend van de film Être et avoir) liet bij de uitreiking van de Gouden Beer weten: ‘Ik heb geprobeerd om het zo discriminerende beeld dat wij vaak hebben van gekke mensen om te draaien. Ook als we ons niet met hen kunnen identificeren, wil ik dat we in staat zijn om op zijn minst te erkennen wat ons verbindt.’ (TB)
Film • Je verrai toujours vos visages (2023) Regie: Jeanne Herry
Te zien via picl.nl
Het eerste fragment van de film Je verrai toujours vos visages (Ik zal altijd jullie gezichten zien) zuigt de kijker meteen in een gesprek tussen een vrouw, Judith (Elodie Bouchez) die een ongeluk op haar geweten heeft en een man, Michel (Jean-Pierre Darroussin), en een vrouw, Fanny (Suliane Brahim), die tegenover haar zitten. Ze stellen haar op een indringende en soms subjectieve wijze vragen. Het blijkt om een rollenspel te gaan van een sectie van Slachtofferhulp. In Frankrijk is dit betaald en hooggeschoold werk waarbij men een belangrijk element heeft toegevoegd aan de hulp aan zowel daders als slachtoffers; het zogenaamde herstelrecht, waarbij men de mogelijkheid krijgt met elkaar in contact te komen (sinds 2014 toegevoegd aan slachtofferhulp, CvG).
De twee vrouwen en de man uit het eerste shot van de film worden gevolgd in hun liefdevolle, toegewijde en gecompliceerde taak om de slachtoffers van een misdaad (beroving, overval, inbraak met geweld, seksueel geweld) in contact te brengen met een dader. Judith heeft er veel voor over om haar cliënten tot het uiterste bij te staan. Het brengt haar zowel in conflict met het thuisfront – te weinig tijd voor partner en kinderen – als met haar superieur, die vindt dat ze te betrokken is. Het blijft te veel aan de oppervlakte om deze psychologische druk goed in te voelen als kijker.
Michel en Fanny hebben na een zorgvuldige voorbereiding een
